Düzenlenen programda konuşan Büyükşehir Belediye Lideri Yücel Yılmaz, “15 Temmuz 6 yıl evvel yaşandı. Çok şehidimiz var ancak çok da kazanımımız var. Allah bir daha o denli bir gün bu millete yaşatmasın lakin unutturmasın da. Şehitlerimiz boşuna şehit olmadı, hepsi bir bedel ödedi. Aileleri acı çekti. Artık onların yalnızlıklarını çeken evlatları var. Ancak biz o denli bir önderle yol arkadaşlığı yapıyoruz ki Allah’ın müsaadesiyle bu milleti muasır medeniyetlerin en üst düzeyine çıkarmak için tüm çabasını gösteriyor ve demokrasinin ne olduğunu, halk iradesinin ne olduğunu dünyaya gösterecek konuşmayı ve hareketleri yaptı.
Hain darbe teşebbüsünün unutulmaması gerektiğinin altını çizen Vali Hasan Şıldak ise, “Demokrasi ve ulusal birlik gününün, bu hain teşebbüsün altı yıl evvel yaşanan bu menfur teşebbüsün hiç bir vakit unutulmaması ve unutturulmaması ismine bu meydanların dolu kalması gerekiyor. Balıkesir’i tebrik ediyorum. Hakikaten bu akşam coşkulu bir kalabalıkla Ulusal İrade Meydanımızı doldurdunuz. Sağ olun, var olun.
15 Temmuz 2016 gecesinde Ankara’da kalkışma haberini aldıktan sonra babası ile birlikte sokağa çıkan Rümeysa Konuş ise o gece yaşadıklarını anlattı. Babası Ramazan Konuş’un şehit, kendisinin de gazi olduğu Rümeysa Konuş şunları söyledi:
Biz de ne olduğunu, bundan hayatımızın nasıl gelişeceğini anlamaya çalışıyorduk. Benim üniversite sınavımın açıklanmasına yalnızca üç gün vardı. Babam yalnızca elini dizine vurarak “yaktılar çocukların geleceğini” dedi. Daha sonrasında hepimiz merak ve tasayla ne olduğunu anlamak için televizyona bakıyorduk. Bir anda Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan’ın sokaklara davetini duyduk. Onu görene kadar açıkçası ne olduğunu anlayamamıştık, telaşlarımız vardı. İşte cumhurbaşkanı, milletvekilleri, bakanlarımız nerede diyorduk. Cumhurbaşkanımızı gördükten sonra itiraf etmeliyim ki büyük bir rahatlama yaşadık.
Ben daha 18 yaşındaydım. Bir gün bile verdiğim karardan pişman olmadım, Allah da pişman etmesin inşallah. Yalnızca kimliğimi alıp “baba haydi gitmiyor muyuz?” dedim. O da güya benden bir işaret bekliyormuş üzere “hadi gidelim” dedi. Biz bir anda kendimizi Ankara’da nereyle gideceğimizi bilmeden, nereye gidilir, ne yapılır. Beşerler nerede toplanmıştır hiçbir şey bilmeden yalnızca otomobilimize bindik. Lakin bir anda baktık ki tek otomobil olarak çıktığımız yolda koskoca bir konvoy haline geldik. Birbirini hiç tanımayan, olağan bir vakitte karşılaşsa hiç anlaşamayacak olan, hiç birbirine bakmayacak, konuşmayacak olan beşerler bir anda koskocaman bir aile olduk ve kalbimiz bizi nereye götürüyorsa oraya gittik.
Ben gazi olma gururuna Ankara’da eriştim. Benim olduğum yer biraz daha kanlı olduğu için oradan geriye çok fazla kişi kalmadı. Fakat dediğim üzere her şey çok olağan başlamıştı, bu akşamki üzere çok coşkuluydu. Herkesin gözlerinde tıpkı sevinci, tıpkı parıltıyı görebiliyordum. Zira biz 15 Temmuz’dan evvel bu tıp anma programlarını daima Kurtuluş Savaşı, Çanakkale Savaşı, Sakarya Muharebesi üzere şeylerde görüyorduk. Hepimizin aklında birebir soru olduğuna da eminim. Bu türlü bir şey olsa 100 sene evvelki üzere sanki beşerler bir ortaya gelip de vatanı, milleti için uğraş eder mi? Ben o gün o insanların gözünde bu sorunun karşılığını aldıklarını ve tatmin olduklarını gördüm. Bugün tekrar sizlerin yüzlerine baktığımda da birebir tatminkarlığı görüyorum.
Bu terör örgütünün bana, bize, bizim üzere, sizin üzere sıradan bir aileye bıraktığı en temel şey ne oldu derseniz; ben o gün altı yıl evvel bu saatlerde üniversite imtihanı açıklanacak olan ve babasının hukuk okumasını isteyen bir genç kızdım. Benim babam imtihan sonucumu görmedi. Lakin ben bugün bir avukat olarak aranızdayım. Çok gururluyum bunun için. Evet, babam bunu görmedi ancak bugün yüzlerce kişinin önünde evet baba ben buradayım, vazgeçmedim ve avukat oldum. Ancak yarın bir gün devletime, milletime hizmet eden bir savcı olmak istiyorum. Bu da benim buradan babam için gerçekleştirmek istediğim bir kelamım olsun. Beni gördüğünü biliyorum. Tahminen ortalardan beni izliyordur.”